ในศตวรรษที่ 19

ตัวกีตาร์ก็มีการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน ซึ่งส่งผลให้มีเสียงดังมากขึ้น มันกว้างขึ้นและตื้นขึ้นด้วยซาวด์บอร์ดที่บางมาก ภายใน แถบขวางที่เสริมความแข็งแรงของซาวด์บอร์ดถูกแทนที่ด้วยแถบรัศมีที่แผ่ออกไปด้านล่างรูเสียง คอ ซึ่งแต่ก่อนเคยฝังอยู่ในท่อนไม้ ถูกประกอบขึ้นเป็นไม้พยุงหรือรองเท้าที่ยื่นเข้าไปในร่างกายเป็นระยะทางสั้นๆ และติดกาวไว้ที่ด้านหลัง กีตาร์ไฟฟ้า ทำให้มีความมั่นคงเป็นพิเศษต่อการดึงสาย กีตาร์รูปพิณ นวัตกรรมแห่งศตวรรษที่ 19 ส่วนใหญ่เป็นผลงานของอันโตนิโอ ตอร์เรส เครื่องดนตรีที่ได้คือกีตาร์คลาสสิก ซึ่งมีสายสามสายและสายไหมปั่นโลหะสามเส้น ต่อมามีการใช้ ไนลอนหรือพลาสติก อื่น แทนลำไส้ กีตาร์ในรูปแบบต่างๆ ได้แก่ กีตาร์ 12 สายหรือดับเบิ้ลคอร์ส และกีตาร์จารานา เม็กซิกันและ คารังโกอเมริกาใต้ซึ่งเป็นกีตาร์ห้าคอร์สขนาดเล็กทั้งคู่ กีตาร์ที่มีรูปทรงพิณเป็นที่นิยมในห้องรับแขกสมัยศตวรรษที่ 19 กีตาร์รูปแบบอื่นๆ ได้แก่ กีตาร์สายโลหะที่เล่นโดยใช้ปิ๊กในเพลงโฟล์กและเพลงยอดนิยม กีตาร์เชลโลพร้อมสะพานแบบไวโอลินและส่วนท้าย กีตาร์ฮาวายหรือกีตาร์เหล็ก ซึ่งสายถูกหยุดโดยแรงกดของแท่งโลหะ ทำให้เกิดเสียงที่ไพเราะและลื่นไหล และกีตาร์ไฟฟ้าซึ่งเสียงและโทนเสียงของเครื่องดนตรีขึ้นอยู่กับการตรวจจับและขยายสัญญาณทางอิเล็กทรอนิกส์ของสายสั่นเกือบทั้งหมด