ฉันเห็นสมเด็จพระสันตะ

ปาปาทรงเดินอย่างไร้กังวลบนถนน Via del Corso ซึ่งเป็นร่างที่อ้างว้าง มีบอดี้การ์ดเดินตามหลังไปสามก้าว บนถนนที่นักช้อปเบียดเสียดกันจนเมื่อไม่นานนี้บนทางเท้าที่แคบพอๆ  กรุงโรม กับทางเดินบนภูเขา พระบิดาเสด็จเยือนโบสถ์ซานมาร์เชลโลเพื่ออธิษฐานขอปาฏิหาริย์ก่อนการตรึงไม้กางเขนในศตวรรษที่ 14 ที่ผู้อุทิศตนเชื่อว่าได้ช่วยกรุงโรมจากโรคระบาดในปี ค.ศ. 1522 ภาพที่ไม่จริงยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ที่เรายอมรับว่าเป็นภาพยนต์ ตอนนี้เรามีเวลาทั้งหมดในโลกนี้ และฉันก็ฝันถึงวันที่โรมจะกลับมาเป็นท่วงทำนองที่ดุร้ายและไร้กังวลของเราอีกครั้ง ให้ฉันจำเมืองที่ฉันจากไป ดินแดนมหัศจรรย์แบบบาโรก, บิดเบี้ยวด้วยกามารมณ์ที่แกะสลัก, เมืองที่ถูกกล่าวหาโดยความขัดแย้งของสิ่งศักดิ์สิทธิ์และดูหมิ่น ทวยเทพและเทพธิดาที่เปลือยเปล่า, เอวหลวม ๆ, พักผ่อนตามมุมถนน ในโบสถ์ ผู้เคร่งศาสนาจะผงกศีรษะด้วยความปีติยินดี Bernini, Borromini, Caravaggio, Michelangelo, Raphael, Reni, Titian – ไปเรื่อย ๆ … และไม่มีเวลาเพียงพอ ในเมืองที่พ้นกาลเวลานี้ ปัจจุบันกลับอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าโบราณวัตถุแห่งอดีตที่น่าอัศจรรย์และเป็นนิรันดร์