เด็กปฐมวัย

งานก่อนหน้านี้ได้เสนอแนะว่าการแทรกแซงในเด็กปฐมวัย ซึ่งมุ่งเน้นไปที่ 1,000 วันแรกของชีวิต มีศักยภาพในการชดเชยผลกระทบด้านลบบางประการของความทุกข์ยากต่อพัฒนาการของเด็ก ในการศึกษาใหม่ชิ้นหนึ่ง Peter Rockers แห่งมหาวิทยาลัยบอสตัน สหรัฐอเมริกา และเพื่อนร่วมงานติดตามเด็กและผู้ดูแล 526 คู่ในการทดลองสุ่มแบบคลัสเตอร์ในจังหวัดทางใต้ ประเทศแซมเบีย เด็กทุกคนมีอายุ 6 ถึง 12 เดือนเมื่อเริ่มการศึกษา 258 คู่ไม่ได้รับการแทรกแซง ในขณะที่อีก 268 คู่ได้รับการเยี่ยมสองครั้งต่อเดือนโดยตัวแทนด้านการพัฒนาเด็กเพื่อติดตามสุขภาพของเด็ก และได้รับเชิญให้เข้าร่วมการประชุมกลุ่มการเลี้ยงดูเดือนละสองครั้ง ซึ่งพวกเขาได้เรียนรู้หลักสูตรการเลี้ยงดูที่หลากหลาย หลังจากผ่านไป 2 ปี เด็กที่อยู่ในกลุ่มแทรกแซงมีโอกาสน้อยที่จะแสดงอาการแคระแกร็นและได้คะแนนวัดด้านภาษาสูงกว่า แต่การแทรกแซงไม่ส่งผลกระทบต่อการรับรู้ ทักษะการเคลื่อนไหว หรือพฤติกรรมการปรับตัวอย่างมีนัยสำคัญ "ในสภาพแวดล้อมเช่นแซมเบียซึ่งมักขาดสารอาหารและการกระตุ้นเด็กอย่างเหมาะสม กลุ่มผู้ปกครองให้คำมั่นสัญญาว่าจะปรับปรุงสุขภาพและสวัสดิภาพของเด็ก" ผู้เขียนกล่าว "อย่างไรก็ตาม การปรับปรุงพัฒนาการของเด็กอาจไม่ได้เกิดขึ้นทันทีและอาจต้องใช้ความพยายามอย่างต่อเนื่องและยั่งยืน" ในเอกสารฉบับที่สอง Alison Andrew จาก University College London สหราชอาณาจักร และเพื่อนร่วมงานสุ่มเด็ก 1,419 คนอายุ 12-24 เดือน เด็กปฐมวัย ที่อาศัยอยู่ใน 96 เมืองในโคลอมเบีย โดยไม่ได้รับการแทรกแซง เข้าร่วมโครงการเยี่ยมบ้าน เสริมธาตุอาหารรอง หรือทั้งสองอย่าง ของการแทรกแซงครั้งหลัง การเยี่ยมบ้านเป็นไปตามหลักสูตรที่มีโครงสร้าง โดยเน้นความรู้ความเข้าใจและภาษา และมีเป้าหมายในการเพิ่มปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูก หลังจากผ่านไปสองปี นักวิจัยพบว่าไม่มีผลกระทบต่อความรู้ความเข้าใจ พฤติกรรม หรือการกระตุ้นบ้าน "เป็นไปได้ว่าผลกระทบเริ่มแรกต่อพัฒนาการของเด็กยังน้อยเกินไปที่จะคงอยู่ หรือการขาดผลกระทบอย่างต่อเนื่องต่อการกระตุ้นที่บ้านมีส่วนทำให้จางหายไป" ผู้เขียนเขียน มาร์ค ทอมลินสัน แห่งมหาวิทยาลัยสเตลเลนบอช ประเทศแอฟริกาใต้ กล่าวถึงความท้าทายในการพิจารณาว่าเหตุใดผลกระทบของการแทรกแซงตั้งแต่เนิ่นๆ อาจจางหายไปเมื่อถึงวัยกลางคน "ในบริบทที่มีความเสี่ยงสูงและความทุกข์ยาก ผลกระทบของการแทรกแซงในระยะแรกอาจยั่งยืนกว่าเมื่อสร้างขึ้นจากการแทรกแซงในปีต่อๆ ไป" เขาเขียน การเพิ่มขนาดการแทรกแซงเหล่านี้ยังต้องทำงานมากขึ้น เขากล่าวเสริม โดยสังเกตว่าการแทรกแซงบางอย่างไม่สามารถปรับขนาดได้ในรูปแบบปัจจุบัน "เมื่อมองไปในอนาคต สาขาการพัฒนาเด็กปฐมวัยจำเป็นต้องมีการวิจัยด้านวิทยาศาสตร์การนำไปใช้งานอย่างเข้มงวด ซึ่งตรวจสอบโมเดลที่ดีที่สุด... เพื่อให้เกิดผลกระทบ"