เด็กโต

ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสองกลุ่มอายุเกิดขึ้นหนึ่งเดือนหลังจากเกิดภัยพิบัติ ความเต็มใจที่จะแบ่งปันของเด็กอายุ 6 ขวบในการทดสอบวัดการเห็นแก่ประโยชน์ผู้อื่นลดลง 1 ใน 3 ในขณะที่เด็กอายุ 9 ขวบ ความเต็มใจที่จะมอบให้ผู้อื่นเพิ่มขึ้นเกือบ 3 เท่า สามปีต่อมา เด็กๆ ในกลุ่มวัยนี้กลับสู่ระดับของการเห็นแก่ประโยชน์ผู้อื่นก่อนแผ่นดินไหว "การศึกษานี้เป็นหลักฐานชิ้นแรกที่ชี้ให้เห็นว่าการประสบภัยพิบัติทางธรรมชาติส่งผลกระทบต่อการให้ที่เห็นแก่ผู้อื่นของเด็กอย่างมีนัยสำคัญ" คัง ลี ศาสตราจารย์เกียรติคุณของมหาวิทยาลัยโตรอนโตกล่าว “ผลกระทบด้านลบของแผ่นดินไหวต่อเด็กอายุ 6 ขวบในทันที แสดงให้เห็นว่าการเห็นแก่ประโยชน์ผู้อื่นในวัยนั้นยังเปราะบางอยู่” ลีกล่าว "เราคิดว่าความเห็นอกเห็นใจเป็นตัวแปรแทรกแซง" Jean Decety ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาและจิตเวชศาสตร์ Irving B. Harris แห่งมหาวิทยาลัยชิคาโก ซึ่งเป็นสมาชิกของทีมวิจัยและผู้ร่วมวิจัยกล่าว การศึกษาแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของพัฒนาการในการเติบโตของการเอาใจใส่ Decety อธิบาย เมื่อ เด็กโต ขึ้น เปลือกสมองส่วนหน้าจะเติบโตเต็มที่พร้อมกับการเชื่อมต่อที่ดีขึ้นระหว่างวงจรที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ “เมื่อพวกเขาโตขึ้น เด็กๆ จะสามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกแทนตนเองได้ดีขึ้น และเข้าใจสิ่งที่พวกเขารู้สึกได้ดีขึ้น และพวกเขามีแนวโน้มที่จะทำกิจกรรมเพื่อสังคมมากขึ้น” ดีซีตี้กล่าว "แม้กับกลุ่มเด็กอายุ 9 ขวบ เราแสดงให้เห็นว่าไม่เพียงแต่พวกเขาเห็นแก่ผู้อื่นมากกว่าและให้มากกว่าเด็กอายุ 6 ขวบเท่านั้น แต่ยังมีเด็กอายุ 9 ขวบที่มีคะแนนการเอาใจใส่สูงกว่าบริจาคเงินมากกว่าเด็กอายุ 9 ขวบอย่างเห็นได้ชัด รุ่นเก่าที่มีคะแนนต่ำกว่า” ดีซีตี้กล่าวเสริม วารสารPsychological Scienceจะตีพิมพ์ผลการศึกษาในฉบับหน้าในบทความเรื่อง "ประสบการณ์ภัยพิบัติทางธรรมชาติเปลี่ยนแปลงการให้ที่เห็นแก่ผู้อื่นของเด็ก" Lee ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ที่ Eric Jackman Institute of Child Study เป็นผู้เขียนหลัก นักวิชาการชาวจีนสองคน Hong Li และ Yiyuan Li จากมหาวิทยาลัย Liaoning Normal ก็เป็นส่วนหนึ่งของทีมเช่นกัน ในช่วงต้นปี 2551 นักวิจัยอยู่ที่มณฑลเสฉวน ประเทศจีน เพื่อศึกษาเกี่ยวกับการเอาใจใส่และเห็นแก่ผู้อื่นในหมู่เด็ก ๆ และได้ดำเนินการส่วนแรกเสร็จสิ้นแล้ว ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2551 เกิดแผ่นดินไหวขึ้นในภูมิภาคและคร่าชีวิตผู้คนไป 87,000 คน ทีมงานตัดสินใจเปลี่ยนหลักสูตรการศึกษาทันทีและสำรวจว่าประสบการณ์ภัยพิบัติอาจมีความหมายอย่างไรต่อความกังวลของเด็กที่มีต่อผู้อื่น ในการศึกษานี้ ทีมงานได้ทดสอบการเห็นแก่ผู้อื่นของเด็กโดยให้พวกเขาเลือกสติกเกอร์ที่ชื่นชอบ 10 ชิ้นจากชุด 100 ชิ้น หลังจากนั้นพวกเขาได้รับแจ้งว่าเพื่อนร่วมชั้นบางคนไม่ได้รวมอยู่ในการทดสอบและถามว่าพวกเขาจะเลิกใช้สติกเกอร์บางส่วนเพื่อ พวกเขาเพลิดเพลิน หากไม่มีผู้วิจัยคอยดู เด็ก ๆ จะติดสติกเกอร์ลงในซองจดหมายและปิดผนึกหากพวกเขาต้องการแบ่งปัน จำนวนสติกเกอร์ที่พวกเขาเลือกที่จะเลิกนั้นถูกกำหนดให้เป็นตัวชี้วัดความบริสุทธิ์ใจ เด็ก ๆ ยังได้รับการทดสอบมาตรฐานของการเอาใจใส่ ซึ่งวัดปฏิกิริยาของพวกเขาต่อการเห็นภาพสะเปะสะปะแบบเคลื่อนไหวของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ เด็กอายุ 9 ขวบมีคะแนนความเห็นอกเห็นใจในการทดสอบสูงกว่าเด็กอายุ 6 ขวบอย่างมีนัยสำคัญ แม้ว่าจะมีผลกระทบอย่างมากต่อการเห็นแก่ผู้อื่นหนึ่งเดือนหลังเกิดภัยพิบัติ แต่การศึกษาแสดงให้เห็นว่ากลุ่มเด็กอายุ 6 ขวบและอายุ 9 ขวบมีระดับการเห็นแก่ผู้อื่นในระดับที่ใกล้เคียงกันในการทดสอบติดตามผล 3 ปีหลังเกิดภัยพิบัติ ซึ่งเทียบเท่ากับ ระดับที่สังเกตได้ในเด็กอายุ 6 ปีและ 9 ปีก่อนเกิดแผ่นดินไหว “ประสบการณ์กับความทุกข์ยาก แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วจะมีผลกระทบในทางลบต่อเด็ก แต่ในความเป็นจริงแล้วอาจเป็นประโยชน์ อย่างน้อยก็สำหรับเด็กโต ทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น และเป็นการยกระดับการให้ที่เห็นแก่ผู้อื่น แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วคราว” ฮง ลี ผู้เขียนนำกล่าว ของกระดาษ มูลนิธิจอห์น เทมเพิลตัน สภาวิจัยสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์แห่งแคนาดา และมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติจีนสนับสนุนการวิจัยนี้