กาส่งนักบินอวกาศไปสำรวจอวกาศ

ดร. ดีนเตรียมนำเสนอเกี่ยวกับงานวิจัยทางประวัติศาสตร์ของเขาในวันที่ 7 เมษายน ที่การประชุม Experimental Biology ในซานดิเอโก งานนำเสนอของเขามีชื่อว่า "แพลตฟอร์มการวิจัยและการฝึกอบรมสรีรวิทยาระดับความสูงที่ใช้โดยนักสรีรวิทยาชาวอเมริกันในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง: ห้องระดับความสูงที่เป็นนวัตกรรมใหม่และเครื่องบินทิ้งระเบิดที่บินสูง" ไฮไลท์ในช่วงต้นของการวิจัยการบินในสงครามโลกครั้งที่สอง ดร. แรนดี เลิฟเลซ จาก Mayo Clinic ซึ่งเป็นผู้นำในการวิจัยสรีรวิทยาการบินในช่วงสงคราม ศึกษาการเปิดช็อกของร่มชูชีพโดยการกระโดดจากเครื่องบินที่ความสูง 40,200 ฟุตบนเส้นคงที่ ซึ่งเปิดร่มชูชีพทันทีที่กระโดด แรงของการชะลอตัวเมื่อ Lovelace ออกจาก B-17 ที่เร่งความเร็วและรางเปิดของเขา ระเบิดถุงมือของเขาและทำให้เขาหมดสติ มือข้างหนึ่งของเขาถูกน้ำแข็งกัดเนื่องจากการกระโดด แต่เขาก็หายดี ต่อมานักสรีรวิทยาได้ทดลองกับหุ่นจำลองน้ำหนัก 150 ปอนด์เพื่อหาค่าแรงกระแทกจากการเปิดที่ระดับความสูงต่างๆ จากเครื่องบินที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วต่างๆ กัน ต่อมา นักสรีรวิทยาได้ฝึกสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ด หนัก 145 ปอนด์ ให้กระโดดร่มจำลองการกระโดดของผู้ชาย พันตรีสวมชุดป้องกันและหน้ากากอ๊อกซิเจน และสุนัขก็พายเรือระหว่างลงมา เที่ยวบินยังอยู่ในวัยทารก ในช่วงเริ่มต้นของสงคราม เครื่องบินไม่มีแรงดันหรือความร้อน แต่ลูกเรือบินให้สูงที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการยิงจากภาคพื้นดินและเครื่องบินรบของศัตรู ขณะบินอยู่ที่ความสูง 25,000-30,000 ฟุต นักบินอวกาศ ความสูงประมาณยอดเขาเอเวอเรสต์ ลูกเรือประสบกับภาวะขาดออกซิเจนจากการขาดออกซิเจน และอาการป่วยจากการบีบอัดจากความกดอากาศต่ำ รวมถึงอาการป่วยอื่นๆ ภารกิจทิ้งระเบิดระยะไกลอาจใช้เวลานานถึง 8 ถึง 10 ชั่วโมงภายใต้สภาวะที่ทรหดเหล่านี้ นักสรีรวิทยาทำการทดลองจำนวนมากในห้องควบคุมอุณหภูมิเพื่อแก้ปัญหาเหล่านี้ ห้องปิดผนึกเหล่านี้เรียกอีกอย่างว่าห้องบนที่สูง เลียนแบบออกซิเจนต่ำและความดันต่ำในระดับความสูงสูง ในช่วงเริ่มต้นของสงครามในยุโรป เมื่อนักสรีรวิทยากระตือรือล้นที่จะไปทำงาน และในสหรัฐอเมริกามีห้องสูงเพียงสามห้อง พวกเขาพิจารณาสั้นๆ ว่าใช้ลิฟต์ในตึกเอ็มไพร์สเตตเพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของความดัน คำแนะนำดังกล่าวไม่เคยประสบผลสำเร็จ และนักวิทยาศาสตร์ของสหรัฐฯ ก็สามารถสร้างห้องสูงเพียงพอได้อย่างรวดเร็วเพื่อให้การวิจัยดำเนินต่อไป ในบรรดาปัญหาต่างๆ นักสรีรวิทยาสามารถทำงานโดยใช้ห้องระดับความสูง ความเจ็บป่วยจากการบีบอัดซึ่งฟองไนโตรเจนก่อตัวในเลือดและเนื้อเยื่อสามารถลดลงได้โดยการหายใจเอาออกซิเจนบริสุทธิ์ก่อนเครื่องขึ้นและระหว่างขึ้น ซึ่งจะช่วยลดปริมาณไนโตรเจนในเลือดและเนื้อเยื่อ และลดการเกิดฟอง เทคนิคนี้ยังคงใช้มาจนถึงทุกวันนี้ รวมถึงนักบินอวกาศก่อนการเดินในอวกาศ นักบินสามารถรอดชีวิตจากแรงอัดอย่างรวดเร็วของเครื่องบินที่มีแรงดันโดยมีเวลาเพียงพอในการสวมหน้ากากออกซิเจนก่อนที่จะหมดสติ เครื่องบินไม่ได้รับแรงกดดัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความกังวลว่านักบินไม่สามารถอยู่รอดได้จากการคลายการบีบอัดอย่างรวดเร็ว นักบินสามารถทนต่อการคลายตัวอย่างรวดเร็วได้ตราบเท่าที่ทางเดินหายใจยังเปิดอยู่ ทำให้อากาศไหลออกจากปอดได้ในขณะที่ความกดอากาศโดยรอบลดลง หากทางเดินหายใจของพวกเขาถูกปิด เช่นเดียวกับในระหว่างกลืนน้ำลาย ปอดของพวกเขาอาจ "กดดันมากเกินไป" ส่งผลให้เนื้อเยื่อปอดฉีกขาดได้ การวิจัยทางสรีรวิทยายังช่วยพัฒนา วิธีในการให้ออกซิเจนที่มีแรงดันแก่ลูกเรืออย่างปลอดภัย ช่วยให้พวกเขาหลีกเลี่ยงภาวะขาดออกซิเจนและอาการป่วยจากแรงกดทับ วิธีพัฒนาหน้ากากออกซิเจนให้พอดียิ่งขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดฝ้าและการแช่แข็งแว่นตา ซึ่งเป็นปัญหาทั่วไปสำหรับนักบินในช่วงต้นของสงคราม วิธีป้องกันไม่ให้เลือดไปรวมกันที่ขาโดยใช้จีสูทระหว่างการซ้อมรบกับสุนัขอย่างรุนแรง เพื่อป้องกัน "อาการหมดสติ" และการสูญเสียสติเนื่องจากการขาดเลือดไปเลี้ยงสมอง