การเลี้ยงลูก

เด็กที่มีพ่อแม่ที่มีอำนาจมักจะแสดงผลลัพธ์ที่ดีที่สุด (เช่น ความสำเร็จของโรงเรียน ทักษะเพื่อนที่ดี ความนับถือตนเองสูง) สิ่งนี้มักจะเป็นจริงในทุกช่วงอายุ ชาติพันธุ์ ชั้นทางสังคม และหลายวัฒนธรรม ในทางตรงกันข้าม เด็กที่ปฏิเสธหรือทอดทิ้งพ่อแม่มักจะแสดงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด (เช่น การเกเร การใช้ยา ปัญหากับเพื่อนและในโรงเรียน)ในช่วงปี 1980 นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน John Gottman ได้เริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับปฏิสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และลูก เขาระบุรูปแบบการเลี้ยงดู 4 แบบ โดยเน้นไปที่วิธีที่พ่อแม่จัดการกับสภาวะทางอารมณ์ของลูกๆ โดยเฉพาะอารมณ์ด้านลบ เช่น ความทุกข์ใจและความโกรธ พ่อแม่ที่เมินเฉยไม่สนใจอารมณ์ของเด็ก อาจเมินเฉยหรือเยาะเย้ยเด็กที่มีอารมณ์รุนแรง และต้องการให้อารมณ์ด้านลบหายไปโดยเร็ว ผู้ปกครองที่ไม่เห็นด้วยนั้นคล้ายกับผู้ปกครองที่เพิกเฉย แต่มีวิจารณญาณและวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับอารมณ์ของเด็กมากกว่าและอาจลงโทษเด็กที่มีอารมณ์รุนแรง ทั้งสองรูปแบบเกี่ยวข้องกับเด็กที่มีปัญหาในการไว้วางใจ เข้าใจ การเลี้ยงลูก และควบคุมอารมณ์ของตนเอง ในทางตรงกันข้าม พ่อแม่ที่ไม่รู้เดียงสายอมรับสภาวะทางอารมณ์ของเด็กได้อย่างอิสระและอาจให้คำปลอบโยนแต่ให้คำแนะนำเล็กน้อยเพื่อช่วยให้เด็กมีอารมณ์แก้ปัญหา เด็กที่มีพ่อแม่ไม่รู้เดียงสามีปัญหาในการควบคุมอารมณ์ เช่น จะถูกครอบงำด้วยสภาวะทางอารมณ์ ประการสุดท้าย โค้ชด้านอารมณ์ยอมรับและอ่อนไหวต่ออารมณ์ของเด็ก เคารพอารมณ์ของเด็กโดยไม่บอกเด็กว่ารู้สึกอย่างไร และมองว่าช่วงเวลาทางอารมณ์เป็นโอกาสในการเลี้ยงดูอบรมเลี้ยงดูและสอนการแก้ปัญหา ไม่น่าแปลกใจที่เด็ก ๆ ที่ได้รับการฝึกสอนอารมณ์จะมีผลลัพธ์ที่ดีที่สุด: พวกเขาเรียนรู้ที่จะไว้วางใจและควบคุมอารมณ์และแก้ปัญหา ด้วยความเข้าใจด้านอารมณ์ พวกเขาเข้ากับเพื่อนๆ ได้ดีขึ้นและมีความนับถือตนเองสูงขึ้น