ทำไมนักปีนเขาเสียชีวิตบนยอดเขาเอเวอเรสต์

"เรารู้ว่าการปีนเขาเอเวอเรสต์นั้นอันตราย แต่แน่นอนว่าผู้คนเสียชีวิตอย่างไรและทำไมจึงไม่ได้รับการศึกษา" Paul Firth, MB, ChB จาก MGH Department of Anesthesia ซึ่งเป็นผู้นำการศึกษากล่าว "สันนิษฐานว่าหิมะถล่มและ น้ำแข็งที่ตกลงมา โดยเฉพาะใน Khumbu Icefall บนเส้นทางเนปาล เป็นสาเหตุการตายอันดับต้นๆ และอาการบวมน้ำที่ปอดในระดับสูงจะเป็นปัญหาทั่วไปที่ระดับความสูงดังกล่าว แต่ผลลัพธ์ของเราไม่สนับสนุนสมมติฐานทั้งสองอย่าง" นักปีนเขาหลายพันคนพยายามไปให้ถึงยอดเขาเอเวอเรสต์ที่มีความสูง 8,850 เมตร (29,000 ฟุต) นับตั้งแต่ทศวรรษที่ 1920 เพื่อตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบของการเสียชีวิตทั้งหมดบนยอดเขาเอเวอเรสต์ ทีมวิจัยซึ่งรวมถึงผู้ตรวจสอบจากโรงพยาบาลในอังกฤษ 3 แห่งและมหาวิทยาลัยโตรอนโต ได้ตรวจสอบบันทึกการสำรวจที่มีอยู่ รวมถึงฐานข้อมูลหิมาลายัน การรวบรวมข้อมูลจากการสำรวจทั้งหมดจนถึงยอดเขาหลัก 300 แห่ง ในระดับที่สูงที่สุดในโลก จากรายงานผู้เสียชีวิตทั้งหมด 212 รายบนเอเวอเรสต์ตั้งแต่ปี 2464 ถึง 2549 192 รายเกิดขึ้นเหนือเบสแคมป์ ซึ่งเป็นแคมป์สุดท้ายก่อนการปีนเขาทางเทคนิค (แบบมีเชือก) จะเริ่มขึ้น ผู้เขียนร่วมแพทย์คนแรกและสามคน - นักปีนเขาหิมาลัยที่มีประสบการณ์และเชี่ยวชาญในการจัดการความเจ็บป่วยบนที่สูง - ตรวจสอบบันทึกการเสียชีวิตทั้งหมดและจำแนกตามข้อมูลที่มีอยู่ มีการวิเคราะห์รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการตายที่เกิดขึ้นสูงกว่า 8,000 เมตรในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา การเสียชีวิตถูกจัดประเภทตามบาดแผลจากการตกหรืออันตรายจากภายนอกเช่นหิมะถล่ม ไม่กระทบกระเทือนจิตใจ, จากการเจ็บป่วยในที่สูง, ภาวะอุณหภูมิต่ำหรือสาเหตุทางการแพทย์อื่นๆ; หรือเป็นการสาบสูญ ผู้เข้าร่วมการสำรวจถูกจัดประเภทเป็น 'นักปีนเขา' บุคคลจากนอกภูมิภาคหิมาลัย หรือ 'ลูกหาบ' ภูเขา ซึ่งเป็นลูกหาบบนที่สูง ส่วนใหญ่เป็นชาวเชอร์ปาหรือชาวทิเบต ว่าจ้างให้ขนส่งอุปกรณ์และช่วยเหลือนักปีนเขา อัตราการเสียชีวิตโดยรวมของนักปีนเขาเอเวอเรสต์ตลอดช่วงระยะเวลา 86 ปีคือ 1.3 เปอร์เซ็นต์ อัตราในหมู่นักปีนเขาอยู่ที่ 1.6 เปอร์เซ็นต์ และอัตราในหมู่ชาวเชอร์ปาอยู่ที่ 1.1 เปอร์เซ็นต์ ในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา เป็นช่วงที่มีเปอร์เซ็นต์ของนักปีนเขาปีนสูงกว่า 8,000 เมตร อัตราการเสียชีวิตของนักปีนเขาที่ไม่ใช่ชาวหิมาลัยที่ลงมาทางสันเขาทางตะวันออกเฉียงเหนือของทิเบตที่ยาวกว่านั้นอยู่ที่ 3.4 เปอร์เซ็นต์ ในขณะที่เส้นทางเนปาลที่สั้นกว่านั้นอยู่ที่ 2.5 เปอร์เซ็นต์ ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตมากที่สุด ได้แก่ ความเหนื่อยล้ามากเกินไป แนวโน้มที่จะตามหลังนักปีนเขาคนอื่นๆ และไปถึงยอดเขาในวันต่อมา ผู้เสียชีวิตหลายคนมีอาการต่างๆ เช่น สับสน สูญเสียการประสานงานของร่างกาย และหมดสติ ซึ่งบ่งชี้ถึงภาวะสมองบวมจากที่สูง การบวมของสมองซึ่งเป็นผลมาจากการรั่วของหลอดเลือดในสมอง อาการของอาการบวมน้ำในปอดในระดับความสูงซึ่งเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตที่เกี่ยวข้องกับระดับความสูงส่วนใหญ่นั้นหายากอย่างน่าประหลาดใจ "อาการสมองบวมในที่สูงเป็นเรื่องปกติในหมู่ผู้ที่เสียชีวิต แต่สัญญาณของอาการบวมน้ำในปอดหรือของเหลวในปอดมากเกินไปนั้นผิดปกติ" Firth กล่าว "เรายังรู้สึกประหลาดใจที่มีคนไม่กี่คนที่เสียชีวิตเนื่องจากหิมะถล่มและน้ำแข็งถล่มในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ซึ่งมักเกิดขึ้นที่ระดับความสูงต่ำกว่า และผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตระหว่างการขึ้นสู่ยอดเขาที่สูงกว่า 8,000 ฟุต และระหว่างการดิ่งลง อัตราการตายของนักปีนเขาคือ 6 คน เวลาของลูกหาบ” ในขณะที่อัตราการเสียชีวิตของชาวเชอร์ปาที่ลดลงระหว่างการลงมาแสดงให้เห็นว่าการใช้เวลาในการปรับตัวให้ชินกับระดับความสูงสามารถปรับปรุงการอยู่รอดของนักปีนเขาได้ Firth ตั้งข้อสังเกตว่าอาจมีปัจจัยอื่น ๆ อีกมากมายที่เกี่ยวข้อง "ชาวเชอร์ปาส่วนใหญ่เกิดและใช้ชีวิตอยู่บนที่สูง และกระบวนการแข่งขันเพื่อจ้างงานสำรวจอาจคัดเลือกผู้ที่ปรับตัวได้ดีที่สุดและมีทักษะดีที่สุดสำหรับงาน ดังนั้น ความสามารถของชาวพื้นราบในการปรับตัวให้ชินกับความต้องการในระดับความสูงที่สูงมากเหล่านี้ ตรวจสอบต่อไป." ในระหว่างการเดินทางของชาวนอร์เวย์-อเมริกันในปี 2547 จากด้านเหนือของเอเวอเรสต์ที่นำโดยเฟิร์ธ ปัญหาของอุปกรณ์ทำให้ทีมต้องพลิกกลับมาที่ 8,300 เมตร กลับไปที่ 7,900 เมตร และรวมแหล่งออกซิเจนเข้าด้วยกัน ทีมงานครึ่งหนึ่งประสบความสำเร็จในการพยายามขึ้นสู่ยอดเขาอีกครั้งและกลับมาอย่างปลอดภัย รวมถึง Randi Skuag ผู้หญิงชาวนอร์เวย์คนแรกที่ปีนเขาเอเวอเรสต์ นักปีนเขาอีก 7 คนจากทีมอื่นๆ ในปีนั้นโชคไม่ดีนัก ทุกคนเสียชีวิตในระดับความสูงกว่า 8,000 เมตร ส่วนใหญ่เสียชีวิตขณะลงจากยอดเขา “ผู้ที่เสียชีวิตบนเอเวอเรสต์ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงชีวิตที่ตกต่ำ โดยมีครอบครัวและเพื่อนฝูงเสียชีวิต” เฟิร์ธ ผู้สอนวิชาวิสัญญีวิทยาที่ Harvard Medical School กล่าว "การปีนเขาเป็นเรื่องสนุก มันไม่คุ้มที่จะตายหรือปล่อยให้คนอื่นตาย ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมคือจุดเด่นของนักปีนเขาชั้นยอด ภูเขาจะอยู่ที่นั่นตลอดไปในปีหน้า"